|
Marek Piasta (opracowanie)
Dzień 1 (zalecane od piątku popołudniu)
Mogilno
Historyczny ośrodek powiatu. Mogilno otrzymało prawa miejskie z rąk Władysława Jagiełły w 1398 r. Wtedy
też miasto otrzymało swój herb - trzy krzyże przecinające się pośrodku niebieskiej tarczy. Już od XI
w. i nominalnie aż do 1833 r. miasto było własnością klasztoru benedyktyńskiego. W czasach zaborów zostało
silnie zgermanizowane, wtedy też stało się formalnie stolicą mikroregionu. Obok Strzelna, Mogilno jest
najatrakcyjniejszą miejscowością tego obszaru. Od 26.09.1997 r. miasto jest zrzeszone w sieradzkim stowarzyszeniu
zwanym Kapitułą Najstarszych Miast i Miejscowości w Polsce.
Do Mogilna najłatwiej jest dostać się pociągiem lub samochodem. Tutaj znajduje się główna stacja kolejowa
powiatu, na której zatrzymują się pociągi wszystkich typów. Zwiedzanie można zatem zacząć od dworca PKP.
Stąd należy udać się na ul. Kościuszki, gdzie znajduje się cmentarz komunalny, a następnie wrócić wzdłuż
jeziora do ratusza na ul. Narutowicza i przez park miejski przejść do rynku.
Cmentarz komunalny - grób-pomnik ks. P. Wawrzyniaka
Cmentarz powstał w 1811 r. i jest jedną z najstarszych funkcjonujących nekropolii w Polsce. Do II wojny
światowej stał tutaj drewniany kościół św. Klemensa, który spłonął podczas wycofywania się wojsk niemieckich
i nigdy nie został odbudowany. Obecnie na jego miejscu znajduje się kaplica. Przy głównej alei wzrok
przyciąga imponujący grób-pomnik autorstwa poznańskiego architekta S.
Cybichowskiego. Upamiętnia on ks.
Piotra Wawrzyniaka, który jest najważniejszą postacią związaną z ziemią mogileńską. Był on proboszczem
parafii św. Jakuba a także opiekunem należącego do niej przyklasztornego kościoła św. Jana. Uznawany
jest za jedną z czołowych postaci pracy organicznej w Wielkopolsce, jego działania walnie przyczyniły
się do zachowania polskiego stanu posiadania oraz polskiej kultury przed germanizacją. Pogrzeb księdza
był wielką manifestacją polskości. Oprócz pomnika ks. Wawrzyniaka znajdują się tutaj także kaplice grobowe
z XIX i początku XX w., groby poległych w latach 1919-20 w Powstaniu Wielkopolskim, podczas wojny polsko-bolszewickiej
i podczas II wojny światowej oraz poległych żołnierzy radzieckich i jeńców serbskich.
Ratusz
Imponujący wielkością eklektyczny ratusz mieści w sobie siedzibę Urzędu Miejskiego oraz Starostwa Powiatowego.
Gmach pochodzi z XIX wieku, a swoją neogotycką formą ma nawiązywać do zamków zachodnioeuropejskich. Za
ratuszem znajduje się niższy, również eklektyczny budynek pomocniczy, pochodzący z tego samego okresu.
Park Miejski
Leżący na końcu Jeziora Mogileńskiego park powstał jeszcze w czasach zaborów. W ostatnich latach był
upiększany i porządkowany. Obecnie jest to lubiane miejsce wypoczynku mieszkańców. Przy dróżce na wschodnim
brzegu jeziora rośnie okaz wierzby o obwodzie 460 cm, jedno z najgrubszych drzew w okolicy Mogilna. Znajduje
się tam również pomnik ks. Piotra Wawrzyniaka.
Plac Wolności - rynek
Obecnie ta szeroka ulica nazywana placem jest centrum handlowym Mogilna. Dawniej do tego miejsca sięgało
miasto rozplanowane w średniowieczu. Ogólnie miasto ma ciekawy, ukształtowany historycznie układ przestrzenny.
Miało ono dobre walory obronne, ponieważ z zachodu znajduje się Jezioro Mogileńskie, a od wschodu dolina,
która jeszcze dziś jest częściowo wypełniona wodą. Przed wiekami był to oblany wodami półwysep, do którego
dostęp był możliwy tylko od strony północnej. Specyficzny układ przestrzenny, w którym długość linii
zabudowy przy ulicach i placach była ograniczona, przyczynił się do powstania tzw. grzebieniowego układu
długich i wąskich działek, sięgających w głąb przyległego terenu. Półwyspowe położenie centrum miasta
istniało aż do 1850 r., kiedy to usypano groblę przez mokradła i wybudowano nową drogę wylotową, obecną
ul. Benedyktyńską. Mimo znacznego obniżenia się poziomu wód jeszcze dziś do centrum miasta można dojechać
tylko od północy i południowego wschodu. Na Rynku znajduje się betonowy pomnik z 1964 r. Upamiętnia on
okoliczne miejscowości związane z walką i martyrologią ludności polskiej w okresie II wojny światowej.
W jego podstawę wmurowano 32 urny z ziemią z miejsc uświęconych krwią zamordowanych Polaków. Przy ul.
Wawrzyniaka 3 znajduje się budynek Banku Spółdzielczego z początku XX w., zbudowany z inicjatywy patrona
tej ulicy w stylu "weneckim".
Kościół farny p.w. św. Jakuba Większego Apostoła
Kościół był fundowany w ok. 1145 r. przez rycerza Zbyluta z rodu Pałuków i przekazany w całości benedyktynom
mogileńskim. Był to kościół parafialny dla osady przyklasztornej, a potem dla miasta. Pierwsza świątynia
była albo drewniana, albo w stylu romańskim. Obecny kościół jest późnogotycki i jednonawowy. Z okresu
budowy kościoła zachowały się 4 portale gotyckie. W środku na ścianie ołtarzowej umieszczono późnogotycki
krucyfiks z ok. 1511 r. , zaś dwa boczne ołtarze w stylu rokokowym pochodzą z 2. poł. XVIII w. W kruchcie
od strony zachodniej znajduje się kamienna kropielnica z początku XVI w., a na ścianie tablica ku czci
ks. P. Wawrzyniaka, który był proboszczem tej parafii. Na dawnym cmentarzu przykościelnym znajduje się
dzwonnica z XVIII w. Kościół farny w Mogilnie znajduje się na Wielkopolskiej Drodze św. Jakuba, wiodącej
do Santiago de Compostela.
Zespół pobenedyktyński z kościołem św. Jana Ewangelisty
Świątynia ta została wzniesiona z granitu w stylu romańskim. O romańskim charakterze kościoła świadczą
kamienne fragmenty ściany północnej oraz znajdująca się od strony wschodniej półkolista apsyda z ciosów
granitowych. Zachodnia fasada kościoła ma już formy późnobarokowe. W części środkowej zachowano fragment
nieotynkowanej ściany gotyckiej. Znajdują się tu dwie niewysokie wieże, które wzniesiono w latach 1793-97
w miejsce rozebranej wieży romańskiej. Późnogotyckie, pochodzące z I połowy XVI w. są sklepienia wewnętrzne
kościoła oraz zachowany w prawej nawie ceglany portal. Samo wyposażenie wnętrza kościoła pochodzi z II
poł. XVIII w. i ma cechy rokokowe oraz przejściowe od baroku do klasycyzmu. Rokokowy jest ołtarz główny
z kolumnami, widnieją przy nim rzeźby czterech świętych benedyktyńskich, w jego otoczeniu jest ambona
oraz ołtarze boczne z obrazami św. Benedykta i św. Scholastyki. O zakonnej przeszłości przypominają stojące
po bokach prezbiterium rzeźbione stalle z końca XVIIII w. W kościele można zobaczyć cztery konfesjonały
i dwie ławy z XVIII w. Z tyłu świątyni znajduje się kruchta międzywieżowa, a nad nią chór, którego ciekawą
późnorenesansową rzeźbioną balustradę ufundowano w 1625 r. Wtórnie umieszczono w niej dwie późnogotyckie
rzeźby świętych. Pod chórem wyeskponowano fragment kamiennej ściany romańskiej. Południową kaplicę przy
kruchcie urządził ks. P. Wawrzyniak. Atrakcją kościoła są udostępnione dla zwiedzających podziemia. Wewnątrz
nich znajdują się trzy romańskie krypty. Odnaleziono tutaj kamienną podstawę ołtarza oraz wykonany z
cegieł grobowiec jednego z opatów. Krypta zachodnia nakryta jest romańskie sklepienie krzyżowe, jedno
z najstarszych zachowanych w kraju.
Równocześnie z budową kościoła tuż obok wzniesiono trójskrzydłowy dom klasztorny. Na niewielkim wirydarzu
znajduje się kolista, głęboka na 8 m studnia kamienna z XI w., którą w końcu XV w. zasypano.
Po zwiedzaniu warto udać się na późny obiad do hotelu i restauracji "Józefina" na Placu Wolności 4.
Tam też proponuje się nocleg.
Dzień II (sobota)
Do zwiedzania potrzebny będzie samochód, gdyż będzie to objazd okolicznych miejscowości. Przy dobrej
pogodzie, ze względu na niewielkie odległości, objazd może być zrealizowany także za pomocą rowerów.
Parlin
Duża wieś w gminie Dąbrowa, położona w bezleśnym, pagórkowatym terenie 9 km na północ od Mogilna, przy
drodze Niestonno-Dąbrowa. Sama wieś była lokowana najprawdopodobniej ok. 1300 r. W okolicy wsi w 1874
r. odkryto skarb srebrny o łącznej wadze ok. 540 g, ukryty po 1021 r. Zawierał on monety niemieckie,
polskie, węgierskie, angielskie i arabskie oraz tzw. placki i siekańce srebrne.
Pośrodku wsi znajduje się drewniany kościół św. Wawrzyńca. Parafię utworzono zapewne bezpośrednio po
założeniu wsi. Drewniana świątynia posiada konstrukcję zrębową, jest jednonawowa z nieco węższym prezbiterium.
Dach wieńczy wieżyczka na sygnaturkę z 1923 r. W pochodzącym z końca XVIII w. ołtarzu znajduje się obraz
MB Śnieżna. Obok kościoła zachowała się drewniana dzwonnica z zapewne XVIII w., a także ceglany
grobowiec Sołtysińskich i Krausów z XIX/XX w.
Dąbrowa
Wieś gminna położona 10 km na północ od Mogilna, przy szosie do Bydgoszczy. Dąbrowa była wzmiankowana
po raz pierwszy w 1357 r. jako Dambrova. Już przed 1630 r. założono tutaj osadę olęderską, jedną
z pierwszych w Wielkopolsce. W centrum wsi znajduje się neobarokowy kościół NMP Królowej Polski, z wieżą
z hełmem pobitym blachą. Świątynię zbudowano w 1912 r., a wewnątrz w neobarokowym ołtarzu głównym znajdują
się 2 rzeźby z XVIII w. W pobliżu głównego skrzyżowania wznosi się dawny zbór ewangelicki wzniesiony
w 1844 r. Okna są częściowo zamurowana, a wnętrze zostało przekształcone i mieścił się tu dom towarowy.
Szczepankowo
Wyjazd do Szczepankowa oznacza przejazd leśnymi duktami - można więc potraktować ten punkt programu
jako dodatkowy.
Przy drodze wiodącej do Bydgoszczy znajduje się drogowskaz na głaz narzutowy oraz źródełko św. Huberta.
Droga jest dobrze oznakowana, choć w pewnym momencie staje się gruntowa. W trasie mija się zabytkową
aleję modrzewiową. W pewnym momencie (przy drogowskazie) trzeba odbić w lewo i po paru kilometrach dojeżdża
się na miejsce. Imponujący głaz narzutowy "Kamienny dom" ma 13 m obwodu i położony jest w Leśnictwie
Niedźwiedzi Kierz w Szczepankowie. Z kolei nad Jeziorem Ostrowieckim znajduje się urokliwe źródełko św.
Huberta. Obok znajduje się Ośrodek Wypoczynkowy Wiktorowo, w którym można wypocząć i spożyć posiłek.
Strzelce
Wieś położona 10 km na wschód od Mogilna, niedaleko zachodniego brzegu Jeziora Pakoskiego. Leży przy
szosie 255 Pakość-Strzelno.
Okolice Jeziora Pakoskiego są najprawdopodobniej miejscem najstarszego osadnictwa w całym regionie. Świadczą
o tym liczne znaleziska podczas prac archeologicznych prowadzonych w Strzelcach. Odkryto tutaj m. in.
cmentarzysko szkieletowe kultury amfor kulistych, z wielkimi mogiłami otoczonymi kamieniami. Wieś już
w XI w. zapisano benedyktynom z Mogilna, natomiast w XIV w. osada przeszła na własność klasztoru norbertanek
w Strzelnie. Po 1793 r. tutejszy majątek przejęły władze pruskie, a Strzelce były największą wsią państwową
w całym powiecie.
W centrum wsi znajduje się drewniany kościół Narodzenia NMP z zapewne XVII w. Jest jednonawowy z nieco
węższym prezbiterium i szachulcową kruchtą z przełomu XIX i XX w. W rokokowym ołtarzu znajduje się obraz
Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVIII w. Obok kościoła stoi dzwonnica drewniana również z XVIII w.
Kwieciszewo
Wieś położona 8 km na południowy wschód od Mogilna, przy trasie Poznań-Toruń. W sąsiedztwie znajduje
się ujście rzeki Panny do Kwieciszewicy.
Pierwsza wzmianka o tutejszej osadzie pochodzi z 1144 r., gdy w miejscowości Quecisow odbył się
zjazd synów księcia Bolesława Krzywoustego. Zapewne była to wówczas znaczna miejscowość, z grodem - siedzibą
kasztelanii i osadą przygrodową. Od 1326 r aż do rozbiorów Kwieciszewo należało do Kościoła. Zawsze było
to niewielkie miasteczko o rolniczym charakterze. Na jej słaby rozwój wpływała konkurencja pobliskich
Gębic, które należały do króla.
Pamiątką miejskiej przeszłości Kwieciszewa jest zwarta zabudowa w centrum wsi i będący dawnym rynkiem
trójkątny plac z ulicami wychodzącymi z narożników. W jego południowej części znajduje się opuszczony
późnoklasycystyczny zbór ewangelicki z lat 1834-38 r. W północnej części rynku, na wzniesieniu znajduje
się jednonawowy kościół św. Marii Magdaleny, ufundowany w 1326 r. Bryła kościoła zachowała stylowe kształty
późnogotyckie, ze wzmocnieniem ścian skarpami. Między prezbiterium a nawą zachował się dekorowany blendami
oryginalny szczyt gotycki, zwieńczony w 1913 r. wieżyczką. W ołtarzu głównym znajduje się kopia obrazu
MB z Dzieciątkiem z XVI w.
Gębice
Duża wieś położona 9 km na południowy wschód od Mogilna, przy drodze nr 262 do Słupcy. Pierwsza wzmianka
o wsi pochodzi z 1365 r. Prawa miejskie otrzymała ona w 1383 r. i była własnością królewską. To wyróżniało
Gębice na tle okolicznych miejscowości, będących własnością kościelną. W XV w. Gębice dorównywały wielkością
Trzemesznu i Wągrowcowi. Miasto kwitło dzięki jarmarkom i handlowi. W 1815 r. stały się siedzibą pruskiego
urzędu granicznego, natomiast samo przejście graniczne do Królestwa Polskiego znajdowało się 15 km dalej,
w Wójcinie.
Gębice zachowały średniowieczne rozplanowanie miejskie i zwartą zabudowę centralnej części. Ośrodkiem
jest wielki prostokątny rynek. Stał na nim dawniej ratusz. Układ działek z XV w. przetrwał do dziś. Zabudowa
pochodzi w głównej mierze z 2 połowy XIX i początku XX wieku.
Po południowej stronie znajduje się najcenniejszy zabytek Gębic - późnogotycki kościół św. Mateusza Apostoła
i Ewangelisty. Według tradycji został on ufundowany w 1315 r. Oprócz niego w Gębicach istniał jeszcze
kościół i szpital św. Ducha, kościół ewangelicki, a także synagoga. Obecna świątynia św. Mateusza wzniesiona
została w XVI w. i częściowo wzorowana jest na farze bydgoskiej. Jest to późnogotycka budowla trójnawowa
typu halowego. Zwracają uwagę szczyty korpusu nawowego dekorowane fryzami i wnękami. W ściany wmurowano
też kilka kul armatnich. Sklepienie jest gotyckie, w prezbiterium gwiaździsto-sieciowym, a w nawach gwiaździstym.
W środku znajduje się m. in. renesansowa kamienna płyta nagrobna Zofii z Oporowa Sulimy, pochodząca z
ok. 1530 r.
Obok kościoła znajduje się dzwonnica z XIX w., która stylem naśladuje budynek kościoła. Za plebanią znajduje
się zaniedbane parkowe założenie, w którego obrębie zachowało się stożkowate grodzisko - pozostałość
grodu wczesnośredniowiecznego istniejącego do końca XII w.
Strzelno
Po dojechaniu do Strzelna najlepiej udać się na obiad w restauracji Stara Wieżaprzy ul. Kardynała
S. Wyszyńskiego 32. Tam też zaleca się skorzystać z noclegu po zwiedzeniu Strzelna i Markowic.
Strzelno to druga największa miejscowość w regionie. Słynie z wyjątkowego zespołu sakralnego, w skład
którego wchodzą dwie świątynie romańskie.
Większa z nich to bazylika św. Trójcy, romańska budowla z przełomu XII i XIII w., konsekrowana w 1216
r. Świątynia była kilkukrotnie przebudowywana, raz w stylu gotyckim i raz w stylu barokowym. Fasada kościoła
od XVIII w. jest barokowa, do pewnej wysokości ma jednak zachowany romański kamień. Świadczą o tym pozostawione
w wielu miejscach nieotynkowane romańskie ciosy. Pierwotne romańskie mury zachowane są do dzisiaj. Kościół
jest trójnawową bazyliką, wzniesioną na planie krzyża łacińskiego, a prezbiterium zakończone jest półkolistą
apsydą z dwiema kaplicami po bokach. Najcenniejszym zabytkiem świątyni są romańskie kolumny, które należą
do najcenniejszych zabytków sztuki romańskiej w Polsce. Wybitnie cenne są kolumny przedstawiające cnoty
i przywary. Podobne kolumny można podziwiać tylko w Santiago de Compostela (Hiszpania) oraz w Wenecji
(Włochy). Datowane są na 2 połowę XII w. Odkryte zostały dopiero w 1946 r. podczas remontu bazyliki po
zniszczeniach wojennych. Warto zwrócić także uwagę na relikwiarzowy ołtarz Krzyża Świętego, zawierający
658 relikwii świętych i męczenników oraz domniemaną relikwię Krzyża świętego. Przed 1743 r. pełnił rolę
głównego ołtarza świątyni. W centrum ołtarza znajduje się olbrzymi krucyfiks z ok. 1361 r., na co dzień
zakrywany XVIII-wieczną zasłoną.
Druga ze świątyń - kościół św. Prokopa - jest jedną z najstarszych romańskich świątyń w Polsce (XII w.),
a zarazem największą romańską rotundą w kraju. Wśród surowego wyposażenia świątyni warto zwrócić uwagę
na tympanon fundacyjny kościoła, a także - być może najstarsze - stacje drogi krzyżowej w Polsce. Prawie
wszystko w kościele jest zbudowane z ciosów granitowych, a cegła została zastosowana w późniejszym okresie.
Podczas II wojny światowej Niemcy urządzili w kościele magazyn. Wycofując się próbowali go wysadzić w
powietrze, lecz mury wytrzymały i zniszczono tylko górne partie wieży. W zachodniej części znajduje się
empora, w której zasiadali władcy i dostojnicy. Prawdopodobnie przebywali tam Władysław Łokietek, Kazimierz
Wielki, Władysław Jagiełło i inni. W świątyni odbywają się nabożeństwa tylko przy specjalnych okazjach.
Markowice
Wieś znajdująca się przy drodze krajowej nr 15 i 25 z Poznania do Torunia.
W Markowicach znajduje się sanktuarium Matki Bożej Królowej Miłości i Pokoju, Pani Kujaw. Cudowna Figura
Matki Bożej została wyrzeźbiona w Trzebnicy ok. 1470 r. Następnie przewieziono ją do klasztoru norbertanek
w Strzelnie. Podczas epidemii w 1630 r. uciekające przed zarazą siostry wraz z figurą schroniły się w
Markowicach w zamku rodziny Bardzkich. Modlono się wtedy do figury, a modlący się mieli odzyskiwać zdrowie.
Coraz więcej wiernych przybywało zatem do Markowic modlić się o wyzdrowienie. W 1710 r. wybudowano kościół
i klasztor, w którym zamieszkali karmelici. W 1825 roku władze pruskie sanktuarium zamknęły, a zakonników
przepędzono. Nie powstrzymało to jednak pielgrzymów przed przybywaniem i modlitwą. Po odzyskaniu niepodległości,
w 1921 r. sanktuarium powierzono Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej. Podczas II wojny światowej okupanci
próbowali wywieźć cudowną figurę, lecz zakonnicy udaremnili kradzież, ukrywając ją. W 1965 r. figura
została koronowana przez prymasa Stefana Wyszyńskiego koronami papieskimi poświęconymi przez papieża
Pawła VI.
Nocleg w pensjonacie Stara Wieża w Strzelnie
Dzień III (niedziela)
Ostatniego dnia polecamy zwiedzać miejscowości w południowej części powiatu. Potrzeba do tego samochodu.
Kościeszki
Wieś położona na zachodnim brzegu Gopła, w pobliżu miejscowości Golejewo i
Rzeszynek. Pierwsze informacje
o wsi pojawiają się w 1271 r. Kościeszki nie należały do Kościoła, lecz były jedną z niewielu wsi w posiadaniu
drobnej szlachty. Co więcej, ta jedna wieś była podzielona między aż pięciu właścicieli.
Kościół w Kościeszkach został wzniesiony w 1 połowie XIII w. W 1766 r. powstał obecny budynek, o rokokowym
wnętrzu. Elementem architektonicznym baroku jest hełm wieżyczki na sygnaturkę. Ołtarz główny pochodzi
z 1770 r., a w jego polu środkowym znajduje się obraz św. Anny. Istnieje niepotwierdzona hipoteza, że
w Kościeszkach istniały aż cztery kościoły.
Rzeszynek
Wieś położona 3 km na południe od Kościeszek, wspominana po raz pierwszy w 1566 r. jako miejscowość należąca
do Kościoła.
W Rzeszynku zachował się dwór, wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku przez budowniczego Wilczewskiego
z Wronek. W otoczeniu dworu jest niewielki park z XIX w., sięgający Gopła ze starą aleją lipową. Obok
znajduje się drewniany spichlerz z 1709 r. o konstrukcji zrębowej i nakryciu dachem naczółkowym z początku
XIX w.
Siedlimowo
Wieś położona w najdalszym południowym końcu powiatu mogileńskiego, na południowy wschód od Wójcina.
Po raz pierwszy wymieniono Siedlimowo w 1258 r. jako własność arcybiskupów gnieźnieńskich.
Kościół w Siedlimowie powstał zapewne w XIV w., a w XV w. istniała tutaj szkoła parafialna. Dodatkowo
przy kościele istniał przytułek, który działał do 1767 r. W 1786 r. wybudowano nowy kościół na miejscu
starego, który chylił się ku ruinie. Jest to budowla drewniana, jednonawowa, z trójbocznie zamkniętym
prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu. Wyposażenie pochodzi z końca XVIII w. i jest w stylu barokowo-klasycystycznym.
Wójcin
Wieś zlokalizowana pomiędzy Siedlimowem a Przyjezierzem. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1065 r. , wieś
jest tam wymieniana jako własność opactwa benedyktynów w Mogilnie. Leży ona na starym trakcie handlowym
z północy na południe. Pierwsza wzmianka o parafii pochodzi z 1360 r. Obecną świątynię rozpoczęto budować
na początku XX w. na miejscu starej, zbyt małej. W 1916 r. była już ona w stanie surowym, a w 1924 r.
została konsekrowana. Budowla jest w stylu neobarokowym. W Wójcinie znajduje się również pałac z początku
XX w. oraz park, a w nim dąb i lipa uznane za pomniki przyrody. Za czasów pruskich w Wójcinie znajdowało
się przejście graniczne z Rosją.
Przyjezierze
Miejscowość wypoczynkowa, w której można zażyć relaksu na plaży. Nie posiada zabytków, jednak może
stanowić przyjemne zakończenie kilkudniowego zwiedzania.
W 1957 r. w Przyjezierzu nad J. Ostrowskim zaczęto stawiać pierwsze kioski spożywcze,
głównie z myślą o obozujących tam harcerzach. Wkrótce przebudowano drogi łączące Przyjezierze z Mogilnem,
Inowrocławiem i Koninem oraz doprowadzono energię elektryczną i wodę z wodociągu. Na jeziorze utworzono
kąpielisko z pomostami, wybudowano szatnie, sanitariaty oraz parkingi. Dodatkowo przekazano 36 ha pod
budowę ośrodka wypoczynkowego dla 60 zakładów pracy z województw bydgoskiego oraz poznańskiego. Przyjezierze
stało się głównym ośrodkiem wypoczynkowym w okolicy m. in. dzięki atrakcyjnemu krajobrazowi oraz korzystnym
warunkom hydrometeorologicznym: niewielką ilością opadów, dużym nasłonecznieniem i niewielkim zachmurzeniem.
Samo Jezioro Ostrowskie jest otoczone lasami, a jego plaża jest piaszczysta i posiada łagodnie opadające
dno.
|
