|
Opracowanie: Michał Suszczewicz
Trasa zwiedzania powiatu nowosolskiego została przygotowana z myślą o turystach
wybierających wyjazdy weekendowe (dwudniowe). Z racji bardzo trudnej sytuacji komunikacyjnej w powiecie,
zaleca się skorzystanie z własnych środków transportu (samochodu), ponieważ trasa objazdu nie koresponduje
z aktualnymi połączeniami komunikacyjnymi w regionie. Trasa ta jest również przygotowana dla osób podróżujących
rowerem.
Pobyt w powiecie nowosolskim można zacząć w Bytomiu Odrzańskim, który znajduje się kilka kilometrów na
południowy-wschód od Nowej Soli, przy drodze wojewódzkiej do Głogowa. Do miasta można dojechać zarówno
samochodem, jak i koleją (bezpośrednie połączenia z Wrocławia oraz Zielonej Góry). Bytom Odrzański był
dawniej bardzo ważnym grodem położonym przy Odrze. Wraz z Głogowem pojawia się w średniowiecznych kronikach
Galla Anonima, jako miejsce, które było bardzo dobrze ufortyfikowane, dzięki czemu skutecznie mogło się
bronić przed wojskami cesarza niemieckiego Henryka, podczas jego wyprawy na Polskę w 1109r. Pod koniec
XIII w. Bytom uzyskał prawa miejskie z rąk książąt głogowskich. Przez długie lata losy miasta były związane
z księstwem głogowskim. Dopiero po wygaśnięciu głogowskiej linii Piastów, miasto zostało przekazane rodowi
Rechenbergów, a następnie Schoenaichów. Oba rody znacznie przyczyniły się do rozwoju tego nadodrzańskiego
miasteczka.
W Bytomiu można obejrzeć rynek, wraz z renesansowymi kamienicami i ratuszem stojącym w zachodniej pierzei.
Rynek, razem z otaczającą go zabudową, został odnowiony, dzięki czemu stał się miejscem spotkań zarówno
tutejszych mieszkańców, jak i turystów. Najpiękniejszym elementem zabudowy jest ratusz z początku XVII
wieku oraz kamienica pod Złotym Lwem, w której obecnie funkcjonuje hotel i restauracja. W Rynku znajduje
sie również figura kota, który podtrzymuje nieco ,,zmęczonego" człowieka. Wiąże się to z pewną miejscową
legendą.
Na starówce warto zajrzeć do dawnego gimnazjum ewangelickiego Schönaichianum-Carolatheum, założonego
w XVII wieku przez Georga von Schonaicha. Była to jedna z najznamienitszych tego typu placówek w tej
części Europy. Pobierało w niej nauki również wielu Polaków. Po zniszczeniach w wojnie trzydziestoletniej,
budynek przeznaczono na kościół ewangelicki, który od 1945 roku nie jest użytkowany. Obecnie budynek
przechodzi remont, który ma go przystosować do funkcji magazynowej.
Ostatnim ciekawym obiektem, który można obejrzeć w Bytomiu Odrzańskim, jest kościół katolicki p.w. św.
Hieronima. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą już z XII wieku, był to niewielki kościół romański. Został
on rozbudowany, począwszy od XVI wieku. Obecnie jest to budowla o charakterze gotyckim, z wieloma późniejszymi
zmianami, natomiast wyposażenie kościoła jest barokowe. W wieży wmurowano kilka średniowiecznych krzyży
pokutnych.
Dawniej w Bytomiu Odrzańskim istniał most, jednak w 1945 roku został wysadzony. W jego sąsiedztwie, w
ostatnich latach, została odbudowana przystań statków pasażerskich. Dzięki temu, w okresie letnim, można
skorzystać z usług statku wycieczkowego opływającego okoliczne rzeczne zakola na Odrze.
Z Bytomia Odrzańskiego prowadzi droga wojewódzka do Nowego Miasteczka.
Nowe Miasteczko, podobnie jak pobliski Bytom Odrzański, otrzymał prawa miejskie w XIII wieku. Przez długi
okres czasu wchodziło w skład księstwa głogowskiego. Miastem władali między innymi Rechenbergowie oraz
zakon jezuitów. Po kasacie zakonu miasto przeszło pod zarząd księcia Birona z Żagania oraz jego potomków.
Obecnie jest to niewielkie miasteczko położone przy trasie krajowej nr 3.
Nowe Miasteczko posiada kilka zabytkowych budowli. Wśród nich wyróżnia się ratusz, który pierwotnie był
drewniany. Dopiero po pożarze miasta w XVII wieku, zastąpiono go budowlą murowaną. Obecnie jest siedzibą
urzędu miasta i gminy. Wartym zwiedzenia jest cały zabytkowy układ urbanistyczny centralnej części miasteczka,
na który składają się kamienice z XVIII i XIX wieku.
Kolejną atrakcją Nowego Miasteczka jest kościół p.w. Marii Magdaleny. Jest to najstarsza budowla w mieście.
Jej istnienie zaznacza się już od czasu lokacji tego miasta. Pierwszą drewnianą świątynię, w XIV wieku
zamieniono na budynek murowany, który przez kolejne wieki powiększano, ze względu na zwiększającą się
liczbę wiernych. W latach 1540-1634 kościół użytkowali ewangelicy. Później przekazano go zakonowi jezuitów,
którzy przeprowadzili modernizację świątyni. Obecnie jest to obiekt, na który składają się elementy gotyckie,
renesansowe i barokowe.
Ostatnią zabytkową budowlą, którą można odwiedzić w miasteczku, jest kościół poewangelicki. Jego powstanie
wiąże się z przejęciem Śląska przez Prusy. Miejscowi ewangelicy początkowo korzystali z kościoła na Starym
Mieście. Jednak po okresie wojny trzydziestoletniej musieli oddać kościół zakonowi jezuitów, zarządzających
odtąd miastem. Dopiero w połowie XVIII wieku mogli zbudować nową świątynię. Użytkowano ją aż do 1945
roku, kiedy to niemieccy ewangelicy opuścili miasteczko. Po wojnie kościół był magazynem. Obecnie spełnia
funkcję kościoła pomocniczego nowomiasteczkowej parafii.
Z Nowego Miasteczka najlepiej udać się w dalszą drogę do pobliskiego Borowa Polskiego.
Borów Polski to niewielka wieś znajdująca się w gminie Nowe Miasteczko. W niej znajdują się ruiny zamku
Rechenbergów, który powstał prawdopodobnie w XIV wieku. Składał się z trzypiętrowego domu oraz dziedzińca
otoczonego murem kurtynowym. Na zewnątrz wokół zamku, wykopano fosę. W XVI wieku budowla została przebudowana
w stylu renesansowym. Zamek był użytkowany prawdopodobnie do czasów wojny trzydziestoletniej. Później
popadł w ruinę. W XIX wieku jego stan nieco się polepszył, z racji częściowej odbudowy stropów i dachu.
Obecnie jest to trwała ruina.
Opuszczamy Borów Polski i dalej kierujemy się przez Borów Wielki do Kożuchowa.
Kożuchów w średniowieczu był jednym z najważniejszych miast księstwa głogowskiego, trzecim po Głogowie
i Żaganiu. W jego murach znajdował się książęcy zamek. Prawa miejskie uzyskał już w XIII wieku. Miasto
zostało lokowane przez księcia głogowskiego Konrada, w tym samym stuleciu. Dzięki istnieniu dróg handlowych,
rozwinęło się w dość prężny lokalny ośrodek handlu. Do chwili obecnej kożuchowska starówka zachowała
wiele elementów średniowiecznego rozplanowania. Niektóre z kamienic posiadają zdobienia, nawet z okresu
renesansu. Dzięki dobrze zachowanym murom miejskim i licznym zabytkom Kożuchów jest jednym z najcenniejszych,
z punktu widzenia dziedzictwa kulturowego, miast województwa.
Zwiedzanie miasta warto zacząć od Rynku. Jego zabudowa to kamienice głównie z XVIII-XIX wieku, jednak
niektóre z nich pochodzą z XVI i XVII stulecia. Świadczą o tym m. in. rzeźby na fasadach, czy zabytkowe
portale.
Na środku rynku stoi ratusz. Początkowo była to budowla gotycka, jednak ze względu na liczne pożary,
jej pierwotne elementy zachowały się, do czasów współczesnych, w szczątkowej formie. Po zniszczeniach
wojennych z 1945 roku, budynek został odbudowany, jednak według projektu zmieniającego jego zabytkowy
charakter. Elementy zabytkowe najlepiej zachowały się w północnej części ratusza.
Kolejnym obiektem godnym uwagi jest kościół parafialny p.w. M.B. Gromnicznej. Kościół jest halowy, trójnawowy.
Wzniesiono go w stylu gotyckim, jednak posiada również wiele elementów barokowych, związanych z licznymi
późniejszymi przebudowami po pożarach. Wyposażenie kościoła również jest barokowe. Na ścianach zewnętrznych
zamocowano kilkanaście płyt epitafijnych. Oprócz kościoła farnego, w średniowiecznym Kożuchowie wybudowano
również dwa inne kościoły: p.w. N.M.P. oraz p.w. św. Ducha. Obie budowle zachowały charakter gotycki,
z niewielkimi zmianami.
Ważnym obiektem średniowiecznego Kożuchowa był zamek. Ta budowla wzniesiona w XIV wieku była jedną z
najważniejszych siedzib książąt głogowskich. Było to założenie czworoboczne, z wieżą i budynkiem mieszkalnym.
Pod koniec XV wieku zamek zyskał basteje. W XVI wieku przekazano go rodom rycerskim. Po uszkodzeniu przez
pożar w 1637 roku, został opuszczony. Dopiero pod koniec XVII w. w zamku ulokowano klasztor karmelitów,
który istniał tam aż do jego kasaty w 1810 roku. Później budowla pełniła rozmaite funkcje. Obecnie są
w nim ulokowane: miejski ośrodek kultury i sportu oraz biblioteka.
Kożuchowską starówkę otaczają dobrze zachowane mury miejskie. Zostały zbudowane już w XIV wieku, na miejscu
dawnych obwarowań drewniano-ziemnych. Miasto zostało otoczone murem o wysokości 8 m, wzniesiono również
trzy bramy: Głogowską, Krośnieńską oraz Żagańską. Na przełomie XV i XVI wieku zbudowano drugi pierścień
murów posiadających basteje. Na zewnątrz wykopano fosę oraz usypano wały ziemne. Ze względu na liczne
wojny, pożary i zniszczenia, mury częściowo rozebrano, pozyskując budulec dla wznoszenia nowych zabudowań.
W XIX wieku rozebrano bramy wjazdowe oraz osuszono fosę. Jednak do chwili obecnej, mury obronne miasta
są jednymi z najlepiej zachowanych w tej części kraju. W jednej z baszt bramy krośnieńskiej (spośród
tych, które przetrwały do dzisiaj) ulokowana jest izba regionalna, w której można obejrzeć wystawy stałe
dotyczące historii miasta.
Kolejnym obiektem, który na stałe wpisał się do historii miasta jest dawny kościół ewangelicki. Była
to budowla z początku XVIII wieku, wybudowana jako jedna z 9 kościołów łaski (inne powstały m. in. w
Żaganiu, Miliczu czy Jeleniej Górze). W XIX wieku dobudowano do zboru wieżę, która jako jedyna dotrwała
do chwili obecnej. Kościół ewangelicki był użytkowany przez lokalną społeczność do 1945 roku, po czym
go zamknięto. W latach 70. XX wieku został rozebrany z wyjątkiem wieży. Oprócz wieży kościoła, w okolicy
zachowało się kilka budynków z XVIII wieku, związanych z obsługą tej świątyni.
Ostatnim zabytkiem, który warto odwiedzić w ramach zwiedzania Kożuchowa jest lapidarium rzeźby nagrobnej.
Znajduje się ono w miejscu dawnego cmentarza ewangelickiego założonego w XVII wieku. Był on wzorowany
na innych tego typu obiektach, m. in. Campo Santo, czy cmentarzach w Turyngii i Saksonii. Lapidarium
obejmuje około 200 płyt nagrobnych z okresu renesansu, baroku i rokoko. Ponadto przeniesiono tu kilka
płyt epitafijnych z pobliskiej wsi Długie.
W porze obiadowej warto odwiedzić Restaurację Rycerską mieszczącą się przy tutejszym Rynku, która serwuje
dania kuchni regionalnej.
Po Kożuchowie kolejnym miejscem na naszym szlaku jest Studzieniec.
Studzieniec był wzmiankowany po raz pierwszy w połowie XIII wieku. Była to wieś rycerska, którą władały
rody von Glaubitz, von Liedlau, von Dyherrn i von Knobelsdorf. W XVI wieku ówcześni włodarze miejscowości
- von Dyherrnowie wznieśli tu dwór obronny otoczony fosą. Kolejni jej właściciele powiększyli dwór oraz
założyli w pobliżu park dworski. Po II wojnie światowej pałac był użytkowany niezgodnie ze swoim przeznaczeniem,
po czym został opuszczony. Obecnie jest ruiną. Park zachował sie w dawnych granicach, jednak teraz nie
jest pielęgnowany. Obiekt znajduje się w rękach prywatnych.
We wsi można również odwiedzić kościół p.w. św. Wawrzyńca. Jest to budowla gotycka z XIII wieku, z późniejszymi
zmianami. Na zewnętrznych ścianach znajdują się liczne renesansowe epitafia. Teren kościoła otacza kamienny
mur.
Ze Studzieńca trasa prowadzi do Otynia.
Otyń to dawne miasto, które obecnie posiada status wsi. Podobnie jak kilka innych pobliskich miejscowości
był własnością Rechenbergów. Władali nim również jezuici oraz ród Bironów z Żagania. Obecnie jest to
mała miejscowość
w pobliżu Nowej Soli.
W Otyniu znajdują się ruiny zamku. Pierwotny zamek powstał tu już w XV wieku, z inicjatywy rodu von Zabel.
Rechenbergowie w XVI wieku przebudowali go w stylu renesansowym. W kolejnym wieku dobudowano kaplicę
oraz przekształcono budynek na barokowy klasztor jezuitów. Po kasacie zakonu w 1776 roku, w zamku ulokowano
pruski Królewski Instytut Szkolny. Niedługo po tym, król pruski sprzedał dobra otyńskie księciu kurlandzkiemu
Piotrowi Bironowi z Żagania. Do 1945 roku zamek był zarządzany przez potomków tegoż księcia. Obecnie
jest to trwała ruina, niedostępna do zwiedzania. Zamek był kilkakrotnie przebudowywany, więc pierwotna
zabudowa z XV/XVI wieku jest bardzo słabo widoczna. Klasztor ma wewnętrzny dziedziniec, który jest otoczony
przez cztery skrzydła. Przy zachodnim skrzydle ulokowano kaplicę. Obiekt otacza zabytkowy park.
W Otyniu znajduje się również kościół p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego. Jest to budowla z XVI wieku,
wzniesiona na bazie wcześniejszego założenia. Powiększono i zmodernizowano go w XVII i XVIII wieku. Świątynia
ma barokowe wyposażenie wnętrza, można tam również zobaczyć empory. Kościół jest od 2005 roku diecezjalnym
sanktuarium Matki Boskiej Królowej Pokoju. Wiąże się to z kultem cudownej figurki Matki Boskiej Klenickiej,
która pochodzi z odległej o kilkanaście kilometrów Klenicy.
Z Otynia udajemy się do Nowej Soli.
Nowa Sól to stosunkowo "młode" miasto. Powstało dopiero w XVIII wieku, na bazie miejscowości, w której
ważono sól sprowadzaną ze Szczecina. Miasto dawniej kojarzyło się z przemysłem ciężkim (huta żeliwa)
oraz produkcją nici. Obecnie oba zakłady zostały zamknięte, a miasto wyróżnia się coraz prężniej rozwijającą
się strefą przemysłową na przedmieściu.
Zwiedzanie miasta najlepiej zacząć od centrum. Pierwszym obiektem zabytkowym na trasie jest dawny ratusz
miejski. Został on wzniesiony w XVI wieku, dla cesarskiego urzędu solnego. Pomimo wielu przebudów zachował
m. in. zabytkowe stropy kolebkowo-krzyżowe. Obecnie w tym budynku, swoją siedzibę mają różne instytucje
i organizacje.
Dawną historię solnego miasta kontynuują zabytkowe magazyny solne, położone w pobliżu nabrzeża odrzańskiego.
Pochodzą one z XVIII wieku. Jeden z nich posiada oryginalne urządzenie dźwigowe, pochodzące z okresu,
w którym wzniesiono te budynki.
W okolicy portu warto zobaczyć jedyny w kraju most podnoszony. Wybudowany w 1927 roku, nadal jest czynny
i sprawny. Inne tego typu obiekty można zobaczyć w Niemczech czy Stanach Zjednoczonych.
Pierwszym kościołem w Nowej Soli był zbór ewangelicki z XVI wieku. Była to jednonawowa świątynia z wysoką
wieżą od zachodu. Od 1651 roku kościół jest użytkowany przez katolików. Został rozbudowany w XVIII wieku,
również z tego okresu pochodzi większość jego wyposażenia. Wieża kilkukrotnie przebudowywana, została
zniszczona w 1945 roku, a po wojnie została odbudowana.
Kolejną świątynią w Nowej Soli jest kościół p.w. św. Antoniego. Jest to budowla neoromańska z cegły,
wybudowana w połowie XIX wieku, na miejscu dawnego domu modlitwy, ufundowanego sto lat wcześniej. Kościół
jest orientowany, posiada wysoką wieżę z zegarem po zachodniej stronie. Wewnątrz ulokowano empory, dla
pomieszczenia większej liczby wiernych. Elementem wyróżniającym kościół była bardzo wysoka ambona zaliczająca
się do jednych z najwyższych na Śląsku. Po II wojnie światowej kościół przez kilka lat nie był użytkowany.
Obecnie jest świątynią katolicką prowadzoną przez zakon kapucynów.
Ostatnia nowosolska świątynia, do której wiedzie trasa zwiedzania, to dawny zbór braci morawskich. Ich
społeczność pojawiła się w Nowej Soli w latach 40 XVIII wieku, dzięki zgodzie na osiedlenie się, wydanej
przez króla pruskiego Fryderyka. Stworzyli oni wzorowe osiedle mieszkalne, wraz z domem modlitwy. Po
pożarze miasta kilkanaście lat później, odbudowano budynek w stylu barokowym, jednak nie wyróżniał się
on w jakkolwiek sposób spośród okolicznej zabudowy. Nabożeństwa w tej świątyni były odprawiane do 1945
roku, obecnie w dawnym zborze znajduje się sala gimnastyczna pobliskiej szkoły.
Nowa Sól posiada wiele kamienic z XIX i XX wieku, które tworzą zabudowę śródmieścia. Są to kamienice
wybudowane wzdłuż głównych ulic. Wartymi obejrzenia są wille secesyjne położone m. in. wzdłuż ulicy Muzealnej.
Właśnie przy tej ulicy lokowali swoje domy lokalni fabrykanci oraz bogaci mieszczanie. W jednej z wilii
ulokowano nowosolskie muzeum miejskie.
Osobom interesującymi się obiektami poprzemysłowymi warto polecić dawną hutę żelaza z zabytkową zabudową
fabryczną, wpisaną do rejestru zabytków oraz nieczynną obecnie fabrykę nici ,,Odra", która jest bardzo
ciekawym obiektem dla eksploratorów przestrzeni miasta. W Nowej Soli ulokowano również Park Krasnala,
który jest jedyną tego typu atrakcją w kraju.
W tym miejscu kończy się pierwszy dzień pobytu w powiecie nowosolskim. Dla osób chcących się posilić
można polecić restaurację Retro przy ulicy Piłsudskiego. Nocleg można zarezerwować w hotelu ,,Polonia"
przy ulicy Wrocławskiej. Dla lubiących odpoczynek w nietypowym miejscu zaleca się odwiedzenie winnicy
,,Kinga", która znajduje się w pobliskiej Starej Wsi.
Drugi dzień pobytu w powiecie nowosolskim, zgodnie z proponowanym planem zwiedzania, rozpoczyna się w
Nowej Soli. Stamtąd nasz szlak prowadzi do Siedliska.
Siedlisko wiąże się nierozerwalnie z rodem Rechenbergów, zarządzających pobliskimi miejscowościami w
okresie średniowiecza i wczesnych czasów nowożytnych. Następcami ich byli Schoeneichowie, którzy utworzyli
majorat obejmujący Siedlisko, Bytom Odrzański oraz kilkanaście mniejszych miejscowości w okolicy.
Najważniejszym obiektem w miejscowości jest zamek. Został on wybudowany na wysokiej skarpie nadodrzańskiej,
dzięki czemu, z jego poziomu można podziwiać szeroką dolinę rzeki Odry. Pierwszy murowany budynek stanął
tu w XVI wieku. Po rozbudowie, która nastąpiła pod koniec tego wieku, siedliska rezydencja stała się
jedną z najważniejszych w regionie. Powstały nowoczesne fortyfikacje wzniesione według planów Seabischa
z Wrocławia. W XVIII wieku powiększono i przebudowano zamek na styl barokowy. Na jednym z bastionów założono
ogrody. Odtąd była to jedna z największych rezydencji na Śląsku. W XIX wieku powiększono ogrody kosztem
nieużytkowanych już fortyfikacji. Pracami tymi kierowały osoby z otoczenia księcia Puecler-Muskau. Przebudowę
zamku nadzorował wtedy Karol Friedrich Schinkel. Schoenaichowie mieszkali w zamku i zarządzali nim aż
do 1945 roku. W tymże roku opuścili Siedlisko, a zamek prawie w całości spłonął, z wyjątkiem budynku
bramnego oraz skrzydła z kaplicą. Pałac częściowo odbudowano po wojnie i przeznaczono go na cele kulturalne.
Obecnie stanowi własność prywatną, która w przyszłości ma się stać hotelem i obiektem konferencyjnym,
otoczonym zrewitalizowanym parkiem.
Kolejną miejscowością na trasie jest Różanówka.
Ta niewielka miejscowość jest jedną z tych, które powstały z inicjatywy Schoeneichów, dbających o rozwój
gospodarczy podległego im majoratu. Ciekawostką jest fakt, że miejscowe gospodarstwo były przyłączone
do lokalnej sieci szynowej, którą zwożono płody rolne.
Najciekawszym obiektem, który znajduje się we wsi jest stodoła. Jest to specyficzny budynek, który skrywa
w sobie schron. Został zbudowany w latach 30. XX wieku jako element linii niemieckich umocnień - Pozycja
Odry. Obiekt w Różance miał bronić dostępu do pobliskiego mostu. Płytę pancerną z tego schronu można
oglądać w drzonowskim muzeum. Obecnie jest to obiekt prywatny.
Z Różanówki wracamy do Siedliska i stamtąd kierujemy się do Stanów.
Stany to wieś o dość krótkim rodowodzie. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą dopiero z XVIII wieku. Swego
czasu była podzielona na dwie części. Północną zarządzali rządcy państwa stanowego Carolath-Beutchen,
a południowa stanowiła własność królewską. Obecnie jest to nadodrzańska wieś położona w gminie wiejskiej
Nowa Sól.
W Stanach wartym zobaczenia jest most kolejowy, z najdłuższym w Polsce przęsłem nurtowym. Niektóre z
przewodników informują, że jest to najdłuższy most stalowy w Polsce, co jednak nie odpowiada prawdzie.
Został on wzniesiony, wraz z budowaną na początku XX wieku linią kolejową łączącą Nową Sól z Wolsztynem.
Wraz z nim zbudowano blokhauzy (strażnice) po obu stronach rzeki. Obecnie zachowały się tylko te stojące
na zachodnim brzegu rzeki. Po moście już nie kursują pociągi - kilka lat temu zlikwidowano tą linię kolejową.
Ze Stanów należy przemieścić się do Lubięcina.
Lubięcin to wieś położona w pobliżu jezior Bledzewskiego i Bobowickiego. Początki wsi sięgają już XIII
wieku. Była rządzona m. in. przez rody Dyherrn, von Stosch i Schoeneichów.
We wsi znajduje się kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest to budowla szachulcowa, powstała
w XVIII wieku, jako kościół ewangelicki. Posiada ciekawą fasadę zewnętrzną. Wewnątrz ulokowano emporę
wspartą na ośmiu podporach. Wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z XVIII wieku. Jest to jeden z niewielu
tego typu obiektów w powiecie.
Oprócz kościoła parafialnego, we wsi znajduje się jeszcze jedna świątynia. Źródła podają, że kościół
cmentarny w Lubięcinie może być jednym z najstarszych świątyń na terenie Dolnego Śląska. Jego wiek szacuje
się na ponad 800 lat. Został przebudowany w XVIII wieku po pożarze. Krótko po II wojnie światowej, stał
się świątynią lokalnej społeczności przybywających do wsi Polaków. Jednak później, ze względu na zły
stan techniczny, kościół zamknięto. Pomimo remontu wykonanego w latach 80. XX wieku, wnętrze nadal jest
niedostępne.
Ostatnimi obiektami, które warto obejrzeć we wsi są wiatraki-koźlaki. Jeden z najstarszych w województwie
lubuskim stoi w Lubięcinie. Został zbudowany w 1817 roku. Do chwili obecnej posiada wszystkie elementy,
które charakteryzują ten typ wiatraka. Obecnie nie użytkowany. W Lubięcinie przy wyjeździe na Wolsztyn
w dawnym wiatraku otwarto restaurację, która serwuje dania kuchni polskiej.
W pobliskim Chełmku znajdują się dwa zabytkowe dwory z XVI i XVIII wieku. Obydwa obecnie spełniają funkcję
mieszkalną.
Z Lubięcina należy pojechać do Konotopu.
Konotop to wieś położona przy rozlewiskach rzeki Obrzycy. Wzmiankowana już w XIII wieku. Wieś najbardziej
rozwinęła się za czasów Kottwitzów, którzy przebudowali istniejący tu od XVI wieku dwór na barokową rezydencję.
Od początków XVIII wieku Konotop był miastem. Ten epizod trwał około stu lat. Wieś została połączona
koleją z Sulechowem, Nową Solą i Wolsztynem na początku XX wieku. Obecnie zamieszkuje tu nieco ponad
1100 osób.
We wsi znajdują się dwie budowle warte zwiedzenia. Pierwsza z nich to pozostałości dworu, który istniał
tu od XVI wieku. Pałac w stylu barokowym ukończono w 1696 roku, a przy nim zlokalizowano park krajobrazowy.
Dwór wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli. W okresie powojennym zorganizowano w nim mieszkania socjalne.
Obecnie jest w ruinie i wraz z otaczającym go parkiem stanowi własność prywatną.
W pobliżu pałacu stoi kościół p.w. św. Anny. Jest to budowla postawiona w połowie XVI wieku, później
była przebudowywana w stylu barokowym. Na uwagę zasługuje dzwon z końca XVI wieku, ufundowany przez Annę
Kottwitz, wiszący na dzwonnicy zbudowanej z belek dawnego kościoła ewangelickiego.
Ostatnią miejscowością, która leży na trasie wycieczki po powiecie nowosolskim jest Kolsko.
Kolsko należało do rodu von Zabel, którzy władali również Otyniem i Konotopem. Później wieś wielokrotnie
zmieniała właścicieli. Spośród nich wyróżnił się pruski minister Ernest Wilhelm von Schalbrendorf, który
prowadził w okolicy aktywną politykę kolonizacyjną oraz budował szkoły we wsiach swojego majątku. Na
początku XX wieku wieś została połączona koleją z Nową Solą, Wolsztynem oraz Głogowem. Obecnie jest to
stolica gminy wiejskiej Kolsko.
We wsi można zobaczyć pałac z XVIII wieku. Przebudowany został w połowie XIX wieku w stylu neogotyckim.
Wnętrze pozbawiono zabytkowego wyposażenia. Od 1945 roku w budynku znajduje się szkoła. Przy pałacu wytyczono
park krajobrazowy, który nieco w zmienionej formie istnieje do chwili obecnej.
W Kolsku kończy się proponowana trasa wycieczki po powiecie nowosolskim.
|
