|
Opracowanie na podstawie materiałów źródłowych: Alan Wawrzyniak
Historia ziemi trzebnickiej
Początki osadnictwa i czasy średniowiecza
Według niektórych uczonych, pierwsze ślady osadnictwa na ziemiach trzebnickich pochodzą już z epoki paleolitu, czyli sprzed około pięciuset tysięcy lat. Zdaniem archeologów, to właśnie z tego okresu pochodzą kamienne artefakty znalezione na stokach Winnej Góry, z której rozpościera się malowniczy widok na Trzebnicę. Badania wskazują, że zostały one wytworzone przez człowieka Homo erectus. Najstarsze ślady działalności ludzkiej na terenach dzisiejszych Obornik Śląskich i najbliższej okolicy pochodzą z następujących po sobie epok: mezolitu i neolitu.
Pierwsza osada słowiańska istniała na terenach dzisiejszego powiatu trzebnickiego już
w piątym wieku naszej ery. Była to wieś Trzebnica, zwana również Starą lub Polską Wsią. Powstała ona nad jednym ze strumieni Sąsiecznicy, na skrzyżowaniu dróg handlowych prowadzących z południa na północ, w kierunku Poznania i Gniezna. Wieś wyrosła na leśnym karczowisku, stąd pochodzi jej nazwa – od słowa „trzebić”, czyli niszczyć, wycinać. Odkrycia archeologiczne potwierdzają, że ludność, która mieszkała tu przed wiekami (we wczesnym średniowieczu), była pochodzenia słowiańskiego. W Kotowicach znaleziono wózki dwukołowe z brązu, których plemiona słowiańskie używały podczas obrzędów religijnych, związanych z kultem słońca. Z kolei w Masłowie odkryto urny z prochami, posążki i ozdoby kobiece, a w Czechowie natrafiono na dymarkę. To są tylko wybrane przykłady znalezisk, wskazujących na obecność Słowian na Ziemi Trzebnickiej przed chrztem Polski.
Trzebnica, wraz z całym Śląskiem, wchodziła w skład państwa polskiego już w 992 roku, a więc pod koniec panowania Mieszka I. Dowodzi tego przechowywany w archiwach papieskich dokument – Dagome iudex. Pierwszym znanym właścicielem majątku trzebnickiego był Piotr Włostowic, który zafundował opactwo benedyktynów św. Wincentego na Ołbinie (obecnie części Wrocławia). Był on także fundatorem kościoła pod wezwaniem św. Piotra, który został wzniesiony prawdopodobnie ok. 1140 roku, na północnym krańcu osady. Rządy Piotra Włostowica zakończyły się jego politycznym upadkiem, a cały majątek tego możnowładcy uległ konfiskacie na rzecz dóbr książęcych. Trzebnica w 1138 roku utraciła prawo do organizowania targów na szlaku handlowym prowadzącym z Czech aż do Gdańska, na rzecz sąsiedniej Cerekwicy (odzyskała je osiem lat później).
Według najstarszego polskiego przekazu o ziemi trzebnickiej z 1149 roku, w którym po raz pierwszy pojawia się nazwa jej głównego ośrodka, Trzebnica była własnością syna księcia Polski Bolesława Krzywoustego – Władysława II, który na mocy testamentu swojego ojca z 1138r., odziedziczył Śląsk. Wzniósł on przy rynku trzebnickim kaplicę św. Piotra i Pawła. W podziemiach tej kaplicy złożone zostały później zwłoki książąt piastowskich: Przemysława – najstarszego syna księcia Konrada Mazowieckiego oraz Konrada Kędzierzawego, syna Henryka Brodatego. Po wypędzeniu Władysława II przez jego młodszych braci i panów feudalnych oraz po odkupieniu części dóbr od ołbińskiego opactwa, nowym władcą Śląska został w 1146 roku Bolesław IV Kędzierzawy, który wzniósł w Trzebnicy niewielki gród z murowaną częścią mieszkalno-obronną. Miał on kształt owalny, a otoczony był wałem i fosą. Znajdowały się w nim rynek i murowana kaplica, natomiast domy były drewniane. W 1163 roku rządy nad Śląskiem objęli synowie Władysława II. Odtąd zaczął on rozpadać się na coraz mniejsze dzielnice.
Jedna ze starych tradycji głosi, że już w 1140 r. w Prusicach istniał kościół. W akcie lokacyjnym Żmigrodu z 15 V 1253 r., Prusice były wymienione jako osada targowa. Prawdopodobnie w 1283 r. otrzymały one prawa miejskie z rąk księcia Henryka IV Probusa. Niestety, do naszych czasów nie zachowały się akty lokacyjne. Zmieniająca się na przestrzeni wieków przynależność państwowa tutejszych ziem, a także liczne klęski: wojny, grabieże, pożary, epidemie chorób zakaźnych, hamowały rozwój tego miasta.
W 1201 roku suwerenem w Trzebnicy został książę Henryk Brodaty. Władca ten przeszedł do historii jako mądry polityk i dobry gospodarz. Do jego zasług należało m.in. przywrócenie osadzie praw targowych. Z dokumentów z roku 1204 i 1208 można się dowiedzieć, że Trzebnica, już w połowie XII wieku, była głównym ośrodkiem włości książęcej, która obejmowała kilka sąsiednich wsi, w tym Księginice, Marcinów, Brochocin, Kotowice, Malczów i Raszów. Każda z nich zobowiązana była, na podstawie odpowiednich dokumentów, do określonych świadczeń na rzecz księcia. Ich nazwy zachowały się do dzisiaj. Następnie, cały ten majątek Henryk Brodaty przekazał tutejszemu klasztorowi cysterek, który ufundował, wraz z małżonką Jadwigą, w 1202r. Budowa klasztoru, rozpoczęta w 1203 roku, trwała kolejne szesnaście lat. Przy wznoszeniu jego zabudowań, zastosowano koło ręczne do podnoszenia ciężarów. Po raz pierwszy użyto wówczas cegły, która wyrabiana była na miejscu. Cegielnia w Trzebnicy jest jedną z najstarszych w Polsce. Dach kościoła i klasztoru pokryto płytami ołowianymi, co w tamtych czasach świadczyło o dużej zamożności ich założycieli. Klasztor ten stał się ważnym ośrodkiem życia religijnego, kulturalnego i gospodarczego, w związku z czym wywarł przemożny wpływ na rozwój Trzebnicy. Opactwo trzebnickie było pierwszym cysterskim klasztorem żeńskim na ziemiach polskich.
Przed założeniem Żmigrodu istniała osada, która leżała nad rzeką Baryczą,
w miejscu dzisiejszego Żmigródka. Znajdowała się ona w strategicznym miejscu, na szlaku
z Wrocławia do Poznania. Dokument lokacyjny miasta Żmigród został wystawiony dnia 15 maja 1253 roku. Na polecenie księcia wrocławskiego Henryka III, ulokowano miasto na prawie niemieckim, takim samym, jakie wcześniej otrzymały Lwówek i Złotoryja. Nazwa miasta (Trachenburg) po raz pierwszy pojawiła się w dokumencie z 1287 roku. Z analizy materiałów źródłowych wynika, że istniało kilka powodów, dla których książę zdecydował się założyć miasto nad Baryczą. Jednym z nich były starania o wzmocnienie obronności tej części księstwa. Ponadto za lokacją Żmigrodu przemawiało jego położenie na szlaku pomiędzy Wrocławiem a Poznaniem. Miasto miało być również ośrodkiem wzmacniającym władzę książęcą w tym rejonie. Zatem Żmigród otrzymał od księcia szereg przywilejów, stwarzających miastu warunki do rozwoju, dzięki czemu mogło ono stać się lokalnym centrum gospodarczym. Pierwsza zmiana właściciela Żmigrodu nastąpiła pod koniec XIII wieku, kiedy to miasto, znajdujące się dotąd we władaniu książąt wrocławskich, zostało odstąpione księciu głogowskiemu Henrykowi III. Później, w latach 1322-1492 znalazło się w księstwie oleśnickim (od 1329 było lennem królestwa czeskiego). Po wymarciu linii Piastów oleśnickich, cały ten region przeszedł, jako lenno, w ręce króla Czech Władysława Jagiellończyka, który z kolei przekazał je baronowi Zygmuntowi Kurzbachowi. Z czasem Żmigród stał się siedzibą baronatu i wolnego państwa stanowego.
W XIII wieku wieś Trzebnica przekształciła się w miasto. Wówczas zaczęło powstawać centrum obecnego starego miasta. W 1250 roku Trzebnicę lokowano na prawie średzkim. Siedem lat po uzyskaniu praw miejskich zaczęła funkcjonować tutejsza rada miejska z burmistrzem na czele, jednak przez całe średniowiecze miastem i okolicznymi miejscowościami zarządzały przede wszystkim ksienie piastowskie (ksieni – odpowiedniczka opata w klasztorze żeńskim), którymi były przeważnie śląskie księżniczki, gdyż właścicielem miasta i jego okolic był klasztor cysterek, od czasu wspomnianej powyżej fundacji Henryka Brodatego i jego żony Jadwigi. Ta ostatnia była z pochodzenia Niemką, jednak historycy są zgodni, że jej niemieckość „rozpłynęła się w morzu polskości”. Ponadto księżna była orędowniczką jedności ziem polskich i pomagała swojemu mężowi w jego staraniach o scalenie państwa polskiego, rozbitego na dzielnice. Syn Henryka Brodatego, Henryk Pobożny, kontynuował dzieło ojca. W 1241 roku zginął jednak w bitwie z Tatarami pod Legnicą, po czym jego państwo rozpadło się, a Trzebnica, wraz z księstwem oleśnickim, dostała się pod panowanie Czech. W tym okresie region zamieszkiwała głównie ludność etnicznie polska. Świadczą o tym nazwy tutejszych wsi i nazwiska mieszkańców. W klasztorze trzebnickim posługiwano się również językiem polskim (obok łaciny), natomiast w innych śląskich klasztorach – niemal wyłącznie mówiono już po niemiecku.
Początki Obornik Śląskich sięgają ok. 1300 r., kiedy to najprawdopodobniej powstała w tym miejscu wieś na prawie magdeburskim. Pierwsza pisemna wzmianka o Obornikach Śląskich pochodzi z roku 1305, dotyczy ona nałożenia na wieś Obora obowiązku uiszczania dziesięciny na rzecz biskupa wrocławskiego. Na początku XIV w. wyżej wymieniona osada przeszła spod władzy biskupiej do włości księcia oleśnickiego Konrada I. Następnie, przez 200 lat Oborniki były własnością rodziny Schaubertów.
Wiek XV był dla opisywanego regionu okresem klęsk i upadku spowodowanego zniszczeniami wojennymi, tudzież dwiema epidemiami dżumy. Pod koniec XV wieku Trzebnica, wraz z całym Śląskiem na krótko dostała się pod panowanie węgierskie, a w 1526 roku rozpoczął się na Śląsku (oraz w Czechach) okres rządów Habsburgów.
Następną falę nieszczęść dla regionu trzebnickiego przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618-1648). Wówczas przez miasto i okolice przemieszczały się, walczące ze sobą wojska szwedzkie oraz cesarskie, które wymuszały na miejscowej ludności kontrybucje, dokonywały grabieży i spustoszeń. Ponadto działaniom wojennym towarzyszyły również zarazy. W rezultacie ziemie te wyszły z wojny wyludnione i zrujnowane. Z kolei druga połowa XVII w była okresem ich powojennej odbudowy.
Od XVIII wieku do II wojny światowej
W XVIII wieku Trzebnica liczyła prawie dwa tysiące mieszkańców i była dość dużym ośrodkiem przędzalniczym. W 1703 r. w Trzebnicy urodziła się Maria Karolina Leszczyńska, córka króla Polski Stanisława Leszczyńskiego, późniejsza żona Ludwika XV i królowa Francji. W 1730 roku w mieście został wybudowany nowy ratusz. Dziesięć lat później, w 1740r. rozpoczął się podbój Śląska przez Prusy. Nadeszły czasy wojen śląskich, spośród których najbardziej brzemienna w skutki była wojna siedmioletnia (1756–1763). Jej fragmentem była III wojna śląska. Miasto bardzo ucierpiało w trakcie tych wojen, wskutek częstych przemarszów wojsk pruskich, austriackich i rosyjskich. Traktat pokojowy w Hubertusburgu z 1763 roku potwierdził przejście Ziemi Trzebnickiej, wraz z prawie całym Śląskiem, pod panowanie pruskie. Nowe rządy z jednej strony sprzyjały rozwojowi gospodarczemu, z drugiej przyniosły miejscowej ludności rygorystyczną politykę fiskalną. W ówczesnym Królestwie Prus podatki były wysokie i dokładnie egzekwowane. Jednocześnie postępowała powolna germanizacja tych ziem. Niemniej, w drugiej połowie XVIII w. połowa mieszkańców dzisiejszego powiatu trzebnickiego, posługiwała się jeszcze językiem polskim. Kolejnymi wojnami, które dotknęły te ziemie, były wojny napoleońskie, które przetoczyły się przez nie w latach 1806-1807 oraz 1813. Na Śląsk wkroczyły wówczas oddziały armii francuskiej. Działania wojenne i przemarsze wojsk ponownie negatywnie wpłynęły na sytuację ekonomiczną Trzebnicy. Prawdziwą klęską dla miasta stały się choroby zakaźne. Tutejszy klasztor nie mógł już przychodzić z pomocą ofiarom chorób, ponieważ został zniesiony w 1810 roku i przestał pełnić swoje dawne funkcje. Opustoszały budynek klasztorny przechodził następnie różne koleje: był obozem jenieckim, wojennym lazaretem, a od 1817 r. przędzalnią wełny. Przy okazji zniszczeniu uległo wiele barokowych elementów architektonicznych. Dalszej dewastacji budynku zapobiegli Rycerze Maltańscy (Joannici), którzy nabyli w 1870 r. południową część klasztoru i urządzili tam szpital wojskowy. W tym samym roku pracę w szpitalu podjęły siostry z Kongregacji Sióstr Miłosierdzia Świętego Karola Boromeusza, które przybyły do Trzebnicy w 1861 r. Po długich staraniach stały się one właścicielkami całego zespołu klasztornego.
W pierwszej połowie XIX wieku miasto liczyło cztery tysiące mieszkańców. Po burzliwym okresie napoleońskim nastał czas długotrwałego pokoju, który sprzyjał rozwojowi gospodarczemu i kulturalnemu. Od 1871r. opisywany region wszedł w skład zjednoczonego Cesarstwa Niemieckiego. Rozwijał się miejscowy handel i rzemiosło, a także budownictwo. W 1868 roku przebudowano także trzebnicki ratusz. Od drugiej połowy tego stulecia rozpoczął się szybki wzrost demograficzny. Warto wspomnieć, że kiedy w 1866 roku na Śląsku wybuchła epidemia cholery, jego bogatsi mieszkańcy (m.in. wrocławianie) chronili się w Trzebnicy i Obornikach Śląskich, nie dotkniętych zarazą. W miastach tych, a także w pobliżu Skarszyna, zaczynały wówczas działać uzdrowiska. W dniu 1 maja 1888 roku pomiędzy Trzebnicą, a Lasem Bukowym otwarto dom zdrojowy. Leczono tam ludzi cierpiących na dolegliwości reumatyczne. Trzebnica zyskiwała coraz większą popularność jako miejscowość uzdrowiskowa, ze szczególnym mikroklimatem i wyjątkowymi walorami krajobrazowymi, co otwierało przed nią nowe perspektywy rozwoju. Pod koniec XIX wieku Trzebnica otrzymała połączenie kolejowe z Wrocławiem a także – poprzez kolej wąskotorową – z Sulmierzycami. Na przełomie XIX i XX wieku wybudowano w mieście elektrownię oraz gazownię. W 1910 roku liczba jego mieszkańców wynosiła 7679 osób.
Po tym jak w Obornikach Śląskich odkryto źródła słabej szczawy żelazistej, Karol Wolfgang Schaubert rozpoczął w 1835 roku budowę nowoczesnego uzdrowiska w północno-zachodniej części wsi. Wykorzystywało ono jej położenie, tudzież malowniczy krajobraz, wody o właściwościach leczniczych oraz łagodny klimat. Odtąd Oborniki zaczęły przekształcać się w miejsce wypoczynku i uzdrowisko. Współcześnie często nazywane są "zielonymi płucami Wrocławia".
Najdłużej panującymi feudałami na terenie gmin Prusice i Żmigród była rodzina Hatzfeldów. Za czasów rządu tego rodu nastąpił znaczny rozwój gospodarczy. Do połowy XIX w. Prusice pod względem rozwoju gospodarczego (tkactwo, szewstwo, rolnictwo) i kulturalnego wyprzedzały Żmigród i Milicz. Pod koniec XIX w. połączono kolejką wąskotorową Prusice ze Żmigrodem oraz Wrocławiem. Na terenie Prusic i gminy nie rozwinął się jednak przemysł toteż zachowały one dotychczasowy, rolniczy charakter. Jeszcze w XVII wieku Hatzfeldowie wybudowali wielki pałac w Żmigrodzie. Podpisano tam w lipcu 1813 roku tzw. Protokół Żmigrodzki, będący w istocie planem wojny z napoleońską Francją. Dokument ten podpisali: car rosyjski Aleksander I, król Prus Fryderyk Wilhelm III, następca tronu Szwecji – Jan Karol oraz przedstawiciele Austrii i Anglii. Czynnikiem, który sprzyjał szybkiemu rozwojowi Żmigrodu na początku XIX wieku było jego dogodne położenie. W 1856 roku otwarto linię kolejową Wrocław – Poznań oraz wybudowano dworzec.
W czasie pierwszej i drugiej wojny światowej Trzebnica poniosła ogromne straty. Co prawda pierwszy konflikt światowy (1914-1918) nie dotknął bezpośrednio miasta ani jego okolic, niemniej jednak pochłonął wiele ofiar spośród zmobilizowanych do wojska niemieckiego trzebniczan, spowodował także kryzys gospodarczy. Okres międzywojenny przyniósł – tak jak w całych ówczesnych Niemczech – następujące po sobie okresy Republiki Weimarskiej, następnie od 1933r. – totalitarnej III Rzeszy. W 1939r. wybuchła II wojna światowa. Działania wojenne oszczędzały region Trzebnicy aż do początku 1945r. Przez Żmigród przebiegała trasa przewozu polskich robotników przymusowych wywożonych do Niemiec, wielu z nich zatrudniono także na terenie powiatu trzebnickiego. Również tym razem ludność objęła wojenna mobilizacja, wielu mieszkańców tych ziem służących w Wehrmachcie zginęło lub odniosło rany na frontach tej wojny. W styczniu 1945r. na Śląsk dotarła ofensywa Armii Czerwonej, wywołując masową ucieczkę miejscowej ludności niemieckiej. W dniu 23 stycznia 1945 roku, X Korpus Pancerny Gwardii podporządkowany 4 Armii Pancernej dotarł do Żmigrodu i zajął miasto. Wiele budynków uległo wówczas częściowemu lub całkowitemu zniszczeniu, zwłaszcza kamienice w rynku i ratusz Po działaniach wojennych Żmigród był zniszczony i zaminowany, spłonął też podpalony przez czerwonoarmistów zamek Hatzfeldów. Dwa dni później, 25 stycznia 1945 r. wojska sowieckie zdobyły również Trzebnicę. Zniszczenia zabudowy sięgnęły 75%, zarówno wskutek walk, jak i podpaleń po jego zdobyciu. Nieco później, w marcu – kwietniu tego roku Trzebnica stanowiła miejsce koncentracji 2. Armii Wojska Polskiego.
Okres PRL i historia najnowsza
W kwietniu 1945 roku, jeszcze przed kapitulacją oblężonego przez Armię Czerwoną Wrocławia (co nastąpiło 6 maja 1945r.), na Ziemi Trzebnickiej pojawili się Polacy powracający z robót przymusowych i obozów. Po zakończeniu wojny Trzebnica zaczęła powoli odżywać. Na mocy postanowień konferencji w Poczdamie w lipcu 1945r. miasto, wraz z całym Dolnym Śląskiem zostało włączone do Polski. W następnych latach nastąpiła wymiana ludności: Niemcy zostali przesiedleni na zachód, na ich miejsce napłynęli Polacy, zarówno z dawnych polskich Kresów Wschodnich, jak i z centralnej Polski. Zainstalowano tu tymczasową siedzibę administracji województwa wrocławskiego (w jego skład Trzebnica wchodziła w latach 1946-1999, obecnie jest siedzibą powiatu w województwie dolnośląskim). Zaczęto organizować w mieście polskie życie, m.in. poprzez zawieszanie tablic informacyjnych i drogowskazów w języku polskim. W dniu 1 lipca 1945 roku ukazał się pierwszy wydany po wojnie na Dolnym Śląsku dwutygodnik informacyjny i literacki „Brzask”. Otwarto Dom Kultury, zaczęto też prace nad organizowaniem teatru amatorskiego im. Stanisława Wyspiańskiego. Na terenie miasta powstało również wiele instytucji o charakterze społecznym. W działalność tą włączył się Kościół katolicki – do miasta przybyło zgromadzenie zakonne księży salwatorianów. W miejscowym szpitalu, który prowadzi swoją działalność nieprzerwanie od 1870 roku, zespół chirurgów podejmuje się od wielu lat replantacji kończyn górnych, z czego Trzebnica stała się znana w kraju i za granicą. Dawny zakład leczniczy przekształcił się w 1951 roku w wieloprofilowy ośrodek rehabilitacyjno-ortopedyczny, prowadzący kompleksowe leczenie schorzeń narządu ruchu dzieci i młodzieży. Miasto pełni także funkcję centrum administracyjnego i usługowego. W 1975 roku wykonano odwiert głębinowych wód leczniczych uzyskując ciepliczą solankę typu ciechocińskiego, unikalną na Dolnym Śląsku, zakwalifikowaną przez Główny Urząd Geologiczny do wód klasy B. Przyczyniło się to do rozbudowy tutejszego uzdrowiska. Trzebnica, położona wśród malowniczych wzgórz, jest znaczącym ośrodkiem wypoczynkowym i turystycznym.
Prusice utraciły prawa miejskie w 1951 r. Na ich rozwój korzystnie wpłynęło wybudowanie w 1980 r. obwodnicy, dzięki czemu droga krajowa nr 5 omija centrum. W 1975 r. przyłączono do nich wieś Górkowice, leżącą na południowy wschód od dawnego miasta, co znacząco wpłynęło na kształt przestrzenny miejscowości.
Powiat trzebnicki po zmianach ustrojowych w Polsce z 1989r., liczył około 75 tysięcy mieszkańców. Obecnie ta liczba wzrosła do ponad 80 tysięcy. Ma to związek z suburbanizacją Wrocławia – tzn. odpływem ludności do obszarów podmiejskich. Wewnątrz powiatu zauważa się również spadek liczby ludności w miastach, któremu towarzyszy jej wzrost w gminach wiejskich.
Trzebnica liczy obecnie prawie 13 tysięcy mieszkańców, a w ostatnich latach znacznie się rozbudowała. Przywrócono komunikację kolejową z Wrocławiem. Do stolicy Dolnego Śląska można stąd teraz dostać się często kursującym szynobusem. W 2009 roku uruchomiono również komunikację miejską. Wśród większych inwestycji na terenie miasta, do których realizacji wykorzystano również środki unijne, można wyróżnić budowę kompleksu basenowego niedaleko Lasu Bukowego, rewitalizację rynku oraz rewitalizację Parku Solidarności, polegającą na przywróceniu mu funkcji uzdrowiskowo-parkowej.
Po odzyskaniu przez Prusice praw miejskich, co nastąpiło 1 stycznia 2000 roku, podjęto działania mające na celu wzmocnienie pozycji miasta w regionie. Bardzo pomocne okazało się tu wsparcie finansowe z Unii Europejskiej. Zmodernizowano budynki użyteczności publicznej, opracowano plan gospodarki niskoemisyjnej, zbudowano nowe przyłącza kanalizacyjne. Oprócz tego cała gmina została zinformatyzowana oraz – co ważne dla rozwoju turystyki kulturowej – zrewitalizowano miejscowy rynek i ratusz, podobnie jak w Trzebnicy. Powstało także kilka nowych instytucji kulturalno-rekreacyjnych takich, jak Prusicki Obiekt Multifunkcyjny (sala widowiskowo-kinowa prezentująca seanse dla dzieci i filmy familijne) czy Prusickie Centrum Fitness.
Również w Obornikach Śląskich władze lokalne działają na rzecz poprawy warunków życia mieszkańców. W 2009 roku wdrożono Lokalny Program Rewitalizacji Miasta zakładający rozwój infrastruktury, budownictwa mieszkalnego i odnowę zabytków. Obecnie tworzona jest nowa Strategia Rozwoju Gminy na lata 2016-2022.
Żmigród nadal pełni swoją tradycyjną funkcję lokalnego ośrodka administracyjnego, kulturalnego, oświatowego i gospodarczego. Wybudowano tu m.in. gimnazjum i nowoczesną halę sportową, a także obwodnicę miejską. Na terenie gminy znajduje się kopalnia gazu ziemnego. Poza tym miasto posiada oczyszczalnię ścieków, zakład segregacji odpadów oraz własne ujęcie wodne ze studni głębinowych. Natomiast cała gmina jest zwodociągowania w 100%. Największą inwestycją w ostatnich latach, finansowaną w części ze środków unijnych, była modernizacja i konserwacja zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego w 2008 roku. Zmodernizowano również Zespół Placówek Kultury. Okolice Żmigrodu upatrzyli sobie także naukowcy z Centrum Naukowo-Technicznego Kolejnictwa, zarządzający jednym z nielicznych w Europie torem doświadczalnym, gdzie prowadzą badania związane z innowacjami w dziedzinie komunikacji kolejowej oraz pracownicy Instytutu Badawczego Dróg i Mostów, który prowadzi prace badawcze i rozwojowe w dziedzinie komunikacji. Poza tym przy obwodnicy znajduje się Strefa Ekonomicznego Rozwoju, co ma w przyszłości sprzyjać nowym inwestycjom.
Znaczna część powiatu trzebnickiego objęta jest ochroną przyrody. Na jego terenie znajduje się część Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy a także siedem obszarów Natura 2000 (jeden obszar lęgowy ptaków – Dolina Baryczy oraz sześć obszarów siedliskowych). Władze powiatowe starają się wykorzystać również potencjał turystyczny Kocich Gór – części Wzgórz Trzebnickich. Poświęcony im został specjalny projekt unijny. Wydano album wraz z przewodnikiem, mapę ścieżek pieszych i rowerowych. Odbyły się również imprezy, tudzież kampanie reklamowe promujące ten region.
|
